Podczas XX sesji Rady Gminy w Piątku w dniu 01.09.2000 roku, radni podjęli uchwały w sprawie nadania honorowego obywatelstwa Piątku. To najważniejsze wyróżnienie, które jest wyrazem wdzięczności za zasługi otrzymali: Jakiel Stanisław, Kasiński Michał, Materka Tadeusz, Nowicki Mieczysław.
Honorowi obywatele Piątku
Urodził się 7 września we wsi Haczów nad Wisłokiem, w powiecie krośnieński na Podkarpacki, w rodzinie Jana i Anny z domu Wulw.
Stanisław Jakiel mając trzy lata stracił ojca, który jako żołnierz austriacki zmarł w niewoli rosyjskiej. Po ukończeniu szkoły powszedniej wysłany został na dalszą naukę w gimnazjum w Krośnie, które ukończył w 1931 r.
Wtedy też rozpoczął studia medyczne na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. Złe warunki materialne zmusiły go do przerwania nauki. Pod wpływem, wuja płk W. Stępka postanowił kontynuować naukę w szkolnictwie wojskowym. Wybrał Szkołę Podchorążych Piechoty w Komorowie – Ostrów Mazowiecka. Promocję otrzymał w 1985 r. w korpusie oficerów piechoty.
Wysoka lokata ukończenia szkoły dawała młodemu oficerowi prawo wyboru garnizonu. Ponieważ wuj służył w żandarmerii poznańskiej, ppor. Stanisław Jakiel zdecydował się wybrać 58. pułk piechoty wielkopolskiej. Po dwóch latach wzorowej służby objął dowództwo kompanii zwiadu. Na tym stanowisku zastała go II wojna światowa. W nocy z 2 na 3 września 14. Dywizja Piechoty zdała pas obrony Podolskiej Brygadzie Kawalerii. 58. pułk zszedł ze stanowisk osłony północnego przedmieścia Poznania i skierował się na wschód. Po kilku dniach pułk dotarł w rejon rzeki Bzury i wziął udział w walce.
Największe sukcesy, jako młody oficer, odniósł w trzeciej fazie, bitwy. W dniu 15 września jego macierzysty pułk ubezpieczał Grupę Operacyjną gen. Knolla w rejonie miejscowości Sobota – Urzecze. Do zwiadowców należało rozpoznanie artylerii niemieckiej, która ostrzeliwała pułk, a dalej zniszczenie jej. Grupa zwiadu pod dowództwem por. Jakiela wykonała rozkaz dowódcy pułku, przy stracie zaledwie jednego Strzelca, M. Lebuchorskiego. Wkrótce pojawiło się nowe zagrożenie. Zwiadowcy rozpoznali zagon 1. Dywizji Pancernej wroga w rejonie wsi Karnów Wicie – zagrażający rozbiciem ugrupowania polskiego i wejściem na tyły polskiej 14. DP. Dzięki szybkiemu zorganizowaniu obrony przeciwpancernej i osobistej interwencji porucznika Jakiela u gen. Mada, rajd został zatrzymany. Na przedpolu obrony 58. pułku piechoty pozostały wraki spalonych czołgów. Po rozbiciu dywizji nad górną Bzurą, porucznik Jakiel próbował przebić się do Warszawy, ale stracił konia po serii z karabinu maszynowego. Dostał się do niewoli niemieckiej, przeszedł do pułku zbornego jeńców w Błoniu. Następnie przez Żyrardów, Altengrabow do obozu oficerskiego Oflag II c _ Woldenberg (Dobiegniewo). Obóz jeniecki wyzwolony został przez oddziały Wojska Polskiego. Do Poznania wrócił 8 lutego 1945 r. podejmując pracę cywilną. Krzyż Virtuti Militari V kl. nadano mu za śmiały, pełen inicjatywy, czyn bojowy, połączony ze skutecznym i umiejętnym dowodzeniem na polach polskiego Września. Posiada również inne odznaczenia bojowi. Jest autorem książki ?Wrzesień zwiadowców 58 pp? oraz założycielem ?Stowarzyszenia Weteranów i Przyjaciół 14. Wielkopolskiej Dywizji Piechoty?. Mieszka stale w Poznaniu. Na temat jego szlaku bojowego ukazało się kilkadziesiąt artykułów w prasie ogólnokrajowej i regionalnej. Od kilkudziesięciu lat należy do najbardziej aktywnych i zasłużonych uczestników walik nad Bzurą, utrzymujących stały kontakt z gminami i szkołami znajdującymi się w rejonie dawnych walk, głównie z gminą Piątek.
Michał Andrzej Kasiński (ur. 9 maja 1947 w Piątku) ? polski polityk, prawnik, doktor habilitowany nauk prawnych, profesor nadzwyczajny na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Łódzkiego, były wojewoda łódzki.
Michał Andrzej Kasiński – urodził się w Piątku 9 maja 1947 roku. Lata dziecięce spędził w miejscu urodzenia, gdzie też uczęszczał do szkoły podstawowej. Świadectwo dojrzałości otrzymał w XXII Liceum Ogólnokształcącym w Łodzi. Następnie rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Łódzkiego.
W 1970 roku obronił magisterium i podjął pracę w Katedrze Prawa Administracyjnego i Nauki Administracji macierzystej uczelni. W latach 1988 – 1990 wykładał także na Wydziale Prawa Filii Uniwersytetu Warszawskiego w Białymstoku.
Od 1990 roku pracował jako inspektor w Biurze Delegata Pełnomocnika Rządu ds. Reformy Samorządu Terytorialnego w Łodzi pełniąc jednocześnie funkcję kierownika Urzędu Rejonowego w Łodzi. Rok później został dyrektorem Departamentu Organizacji i Informatyki Ministerstwa Sprawiedliwości. Przez dwa lata, do 1993 roku był także szefem Wydziału Organizacji i Nadzoru Urzędu Wojewódzkiego w Łodzi. Następnie objął stanowisko wiceprezesa Regionalnej Izby Obrachunkowej w Łodzi.
W styczniu 1998 roku powołany został: na stanowisko wojewody łódzkiego z rekomendacji Akcji Wyborczej Solidarność. Ponownie objął to stanowisko po reformie administracyjnej kraju z dniem 1 stycznia 1999 roku. Od 1996 roku prowadzi także wykłady w Salezjańskiej Wyższej Szkole Ekonomii i Zarządzania w Łodzi. Jest żonaty, ma dwoje dzieci.
W strukturach NSZZ ?Solidarność? Michał Kasiński działał bez przerwy od 1980 roku. Otrzymał medal za pomoc strajkującym w 1981 roku studentom. Jego kandydaturę na wojewodę łódzkiego zgłosiło Niezależne Zrzeszenie Studentów: W latach 1989 – 1990 był członkiem Prezydium Komisji Uczelnianej ?Solidarność? Uniwersytetu Łódzkiego. Wielokrotnie uczestniczył jako delegat, w Wojewódzkich Zjazdach Delegatów NSZZ ?Solidarność? województwa łódzkiego. Był także uczestnikiem zjazdów krajowych.
Michał Kasiński brał udział w pracach nad obywatelskim projektem Konstytucji BP Podczas debaty nad kształtem administracyjnym Polski zadeklarował się jako zdecydowany zwolennik koncepcji dwunastu dużych, samorządowych województw. Przez wiele lat pełnił funkcję doradcy przewodniczącego ?Solidarności? w sprawach samorządu terytorialnego i ustroju państwa.
Tadeusz Materka (ur. 25 lutego 1927 w Łodzi, zm. 3 maja 2002) ? polski działacz partyjny i państwowy, ekonomista, wicewojewoda piotrkowski (1976?1979), wojewoda rzeszowski (1979?1981), wiceprezes Najwyższej Izby Kontroli.
Tadeusz Materka, działacz gospodarczy i polityczny, członek PSL, urodził się 25 lutego 1927 roku w Łodzi. Jego ojciec, Adam Materka, był policjantem, wziętym w 1939 roku do niewoli przez wojska sowieckie, następnie odsądzonym w obozie w Ostaszkowie. W kwietniu 1940 roku został zamordowany w Miednoje.
Tadeusz Materka w latach okupacji hitlerowskiej pracował w Piątku jako robotnik w gospodarstwie niemieckim. W latach 1946 – 1948 ukończył szkołę średnią, w Łodzi. Następnie podjął pracę w charakterze nauczyciela w Szkole Podstawowej w Górze Św. Małgorzaty. Powołamy do wojska ukończył szkołę podchorążych w 1950 roku w stopniu plutonowego podchorążego rezerwy. W 1978 roku został mianowany podporucznikiem rezerwy.
W latach 1950 – 1959 Tadeusz Materka pracował w Zakładach Przemysłu Owocowo – Warzywnego w Piekarach koło Piątku na stanowisku kierownika planowania. W 1956 roku podjął studia, w Uniwersytecie Łódzkim w systemie zaocznym, które ukończył z oceną, bardzo dobrą w 1962 roku uzyskując stopień magistra ekonomii ze specjalizacją organizacja i zarządzanie.
Od roku 1959 był dyrektorem naczelnym ZPOW w Piekarach, które to stanowisko pełnił do końca 1967 roku. W latach 1962 – 1963 został oddelegowany na stanowisko kierownika Inspektoratu Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Łęczycy, tj. na okres realizacji inwestycji rozbudowy pomieszczeń Urzędu Powiatowego.
W okresie pełnienia funkcji dyrektora w Piekarach dokładał starań mających na celu rozwój ZPOW. W tym czasie prowadzono cztery sezonowe pulpiarnie: w Bodzanowie, Nowej Soli, Żychlinie i w Łęczycy. Jednocześnie nadzorował produkcję w zakładach przemysłu terenowego w Łowiczu, wytwórni wód gazowanych także w Łowiczu, rozlewni piwa i wytwórnię wód gazowanych w Żychlinie oraz olejarnię w Bolimowie.
W dniu 1 stycznia 1968 roku Tadeusz Materka został wybrany prezesem Związku Spółdzielni Ogrodniczych ?Bzura? w Łęczycy, gdzie pracował do sierpnia 1974 roku. Za jego prezesury ?Bzura? podwoiła obroty, szczególnie w eksporcie cebuli, która wówczas osiągnęła blisko 40 proc. całości eksportu tego warzywa z Polski. Jednocześnie uruchomiono tzw. ?zielone pociągi? z Łęczycy do Gdańska. Warzywa, kupowane od rolników jeszcze tej samej nocy ekspediowano do Trójmiasta. Dochody Spółdzielni pozwoliły na podjęcie budowy nowoczesnych magazynów – przechowalni przy ul. Lotniczej w Łęczycy.
Z powodu choroby musiał wycofać się z intensywnej działalności gospodarczej. W tym okresie przez kilka miesięcy pracował w PZU w Łęczycy na stanowisku dyrektora oddziału. Po reorganizacji województw, w czerwcu 1975 roku został wybrany prezesem Wojewódzkiego Komitetu ZSL w Sieradzu. Rok później powołany został na wicewojewodę w Piotrkowie Trybunalskim, skąd w czerwcu 1979 roku przeszedł na stanowisko wojewody w Rzeszowie. Był to czas narodzin ?Solidarności? chłopskiej, strajków i protestów rolniczych. Złożoności sytuacji dopełniała wtedy duża powódź, która dotknęła znaczną część Małopolski.
W 1981 roku Tadeusz Materka ustąpił ze stanowiska, wojewody rzeszowskiego, obejmując funkcję wiceprezesa Zarządu Głównego CRS ?Samopomoc Chłopska? w Warszawie. W jego kompetencji były sprawy handlu i produkcji. Praca ta dawała mu ogromną satysfakcję ze względu na wcześniejsze doświadczenie i dużą praktykę zawodową. Po dwóch latach powołany został na stanowisko wiceministra handlu wewnętrznego. Był to okres głębokiego niedoboru towarów rynkowych, dlatego praca w tym resorcie była wyczerpująca i niewdzięczna. Mimo ogromnego wysiłku i oddania nie dawała satysfakcji.
Od 1 stycznia 1985 roku Tadeusz Materka objął wicąprezesurę Najwyższej Izby Kontroli w Warszawie. Miał powierzony nadzór i kontrolę nad rynkiem wewnętrznym, rolnictwem i przemysłem rolno -spożywczym oraz dodatkowe, instytucjami kultury Praca w NIK-u przynosiła mu dużo satysfakcji. Z Najwyższej Izby Kontroli odszedł w 1992 roku na zasłużoną, emeryturę.
Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1999)[3] oraz Medalem za Długoletnie Pożycie Małżeńskie (1998).
Żonaty z Cecylią (1927?2012), pochowani zostali na Cmentarzu Komunalnym Północnym w Warszawie.
ps. ?Mundek?, urzędnik samorządowy, jeden z najlepszych polskich kolarzy lat siedemdziesiątych, torowiec i szosowiec, mistrz świata w drużynie (1975), olimpijczyk (1972, 1976), zdobywca srebrnego i brązowego medalu olimpijskiego na jednych igrzyskach w Montrealu (1976).
Urodzony 26 stycznia 1951 w Piątku, w rodzinie Henryka i Ireny Fedorowicz, absolwent Technikum Mechanicznego w Łodzi (1969), gdzie otrzymał świadectwo dojrzałości i uprawnienia technika-mechanika, kolarz (176 cm, 74 kg) klubów łódzkich, początkowo (od 1967) Społem (pierwsze kroki stawiał na rowerze pod kierunkiem Teofila Sałygi), a od 1969 (aż do końca kariery w 1981) reprezentował barwy Włókniarza i w doskonaleniu jego umiejętności uczestniczyli trenerzy: Lucjan Józefowicz, Edward Borysewicz i Jerzy Gapiński (w kadrze narodowej Stefan Borucz i Karol Madaj). Początkowo specjalizował się w wyścigu torowym na 4 km (dochodzenie) zdobywając już tytuły mistrza Polski, w konkurencji indywidualnej (1970, 1972) i zespołowej (1970, 1974) startując w drużynie Włókniarza m.in. z W. Kowalskim, W. Latochą, T. Szpakiem, J. Klatem i M. Majkowskim.
Z innymi partnerami (m.in. P. Kaczorowski, J. Kierzkowski, B. Kręczyński, J. Głowacki) tworzył reprezentacyjną drużynę torową, która ?otarła się? nawet o medal olimpijski w Monachium (1972). Najpierw rzadko (1971, 1972) demonstrował swoją szybkość na szosie zdobywając brązowe medale MP w jeździe na czas i w wyścigu dwójkami, po roku 1973 (na pożegnanie 6 lipca pobił jeszcze na helenowskim torze w Łodzi rekord godzinny ? 42.021,4 km) startował już tylko na szosie stając się podstawowym zawodnikiem reprezentacyjnej drużyny biało-czerwonych na 100 km. 7-krotny uczestnik MŚ, najpierw na torze (drużyna) zajmował miejsca: 1969 Brno ? 8., 1970 Leicester-5., 1971 Varese ? 5., 8.,1973 San Sebastian-4., a następnie na szosie: mistrz świata w drużynowym wyścigu szosowym w Mettet koło Liege (1975) jadąc wraz z T. Mytnikiem, S. Szozdą i R. Szurkowskim i brązowy medalista MŚ z La Fria w Wenezueli (1977), gdzie miał za partnerów C. Langa, T. Mytnika i S. Szozdę. 3-krotny uczestnik Wyścigu Pokoju: 1973 (10. msc ind. i 1. msc zespołowo), 1975 (55. msc ind. i 3. msc druż.), 1976 (8. msc ind. i 3. msc druż.).
Startował w wielu zagranicznych wyścigach wieloetapowych. Wygrał: Bałtycki Wyścig Przyjaźni (1972), Dookoła Szkocji (1975) i Dookoła Nadrenii (1976). Najcenniejsze sukcesy odniósł podczas IO w Montrealu (1976). Jako jedyny kolarz tych igrzysk zdobył dwa medale: srebrny (drużyna) i brązowy (indywidualnie). Ten ostatni medal był pierwszym który zdobył Polak w olimpijskim wyścigu indywidualnym (cztery lata później medal srebrny wywalczył w Moskwie C. Lang). Uchodził za jednego z najsympatyczniejszych zawodników w historii polskiego kolarstwa (nagroda dziennikarzy ?Kryształowe Koło? w 1975). Pogodny i uśmiechnięty, mówiono, że miał na twarzy ?programowy optymizm?.
Po zakończeniu kariery sportowej przez wiele lat stracił kontakt ze sportem (1981-1995 prowadził prywatny zakład wytwórczy wykładzin podłogowych), powrócił jako dyrektor wyścigu kolarskiego Solidarności i olimpijczyków (1995-2000) organizowany przez NSZZ Solidarność Ziemi Łódzkiej, piastując jednocześnie wiele funkcji społecznych (członek zarządu PKOl, wiceprezes PZKol, wiceprezes TOP). Prezes Urzędu Kultury Fizycznej i Sportu, podsekretarz stanu w MEN (2000-2001). Od lutego 2003 zastępca dyrektora w Urzędzie Miasta Łodzi (kieruje Wydziałem Kultury Fizycznej i Sportu). Zasłużony Mistrz Sportu, odznaczony m.in. trzykrotnie Złotym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe i Krzyżem Kawalerskim OOP (1999).
*1972 Monachium: kolarstwo, 4000 m ind. (na dochodzenie) ? w elim. uzyskał czternasty czas 5.02.28 na 28 start. i odp. z konk.; 4000 m druż. (na dochodzenie) ? w elim. Polacy uzyskali piąty wynik (4.29.00) na 22 start., w ćwierćfin. pokonali ZSRR w czasie 4.25.72 (ZSRR ? 4.26.75), w półfin. przegrali z NRD w czasie 4.26.39 (NRD ? 4.23.14), a w pojedynku o msc 3-4 ulegli W. Brytanii w czasie 4.26.06 (W. Brytania -4.23.78), zajmując 4 m. (zw. RFN ? 4.22.14). Partnerami w drużynie byli: J. Głowacki (w elim.), P. Kaczorowski, J. Kierzkowski i B. Kręczyński.
*1976 Montreal: kolarstwo, szosa ind. (180 km) ? 3. na 134 start. z czasem 4:47.23,0, zdobywając brązowy medal (zw. B. Johansson Szwecja ? 4:46.52,0); szosa druż. (102,530 km) ? 2. na 28 start. z czasem 2:09.13,0, zdobywając srebrny medal (zw. ZSRR ? 2:08.53,0). Partnerami w drużynie byli: T. Mytnik, S. Szozda i R. Szurkowski.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 284; Pawlak, Olimpijczycy, s. 184 (tu błędnie zwycięzca Wyścigu Pokoju 1973 !); Duński, Od Paryża, s. 601-602 (tu błędny rok urodzenia 1971, a także błędnie: mistrz świata z Barcelony (1973) i brązowy medalista MŚ z Mendrisio 1971); MES, t. 2, s. 206; Porada, Igrzyska, s. 885, 899; Bogusz, Łódzcy olimpijczycy, s. 118-119, 178; Tuszyński, Wyścig Pokoju 1948-2001, s. 164; Tuszyński, Złota księga, s. 231; Tuszyński, Od Dynasów, s. 371; Tuszyński, 100 lat WTC, s. 332, 373; Bogusz, 100 lat kolarstwa łodzkiego, s. 68 i dalsze; Wasyliszyn, Jubileuszowe asy, s. 67-68.